2 april 2014
Lang lukte het niet meer
om mijn gevoelens en belevenissen "op papier te zetten".
Sinds mijn lief ons 3 jaar en 4 maanden en 16 dagen geleden heeft
moeten verlaten is alles veranderd. Niet alleen onze gezinssamenstelling, maar
ook ikzelf, onze kinderen en het kringetje om ons heen, mijn
gevoelens, mijn persoonlijkheid, mijn (zelf)vertrouwen, mijn kijk op de wereld
en hoe we er voor staan . Vrienden die geen vrienden bleken te
zijn, steun verwachten die niet kwam, een huis dat niet meer "past"
als een warme jas, een inkomen waar aan getornd wordt, eenzaam zijn
in een dichtbevolkt gebied, vanzelfsprekendheid die niet meer bestaat. Er is
veel gebeurd het afgelopen jaar.
Het beste en moeilijkste dat ons
is overkomen is denk ik dat ons huis vrij plotseling verkocht is
de maandag voor kerst. Het huis waar veel is gebeurd, waar
lief en leed gedeeld is. Het huis waar we Sil hebben groot gebracht - voor hem
moesten we een tuin en dus verhuizen naar dit huis, waar we er achter
kwamen dat ik zwanger was van ons kleine prinsesje, waar mijn weeën zijn
begonnen, waar onze kinderen hun eerste stapjes hebben gezet. Het huis
waar mijn lief zijn laatste adem heeft uitgeblazen, het huis waarin zoveel
liefde woonde en zoveel pijn is doorstaan. Het huis dat mijn vijand werd toen
mijn lief er niet meer was. Het huis....... Het huis is niet meer ons
huis. Het verdiende ook een nieuwe start, een jong stel die hun dromen waar
kunnen maken, hun liefde in het huis kunnen steken.
Het was enorm slikken. Die
laatste dag in "ons huis". Het voelde zwaarder dan die laatste dag
met mijn lief. Die tranen van opluchting toen hij zijn laatste adem had
uitgeblazen kwamen nu niet. Het waren levenstranen, hele dikke levenstranen.
Handen die over het behang streelden, het behang dat Eugène en Sil hadden
uitgezocht voor de kleine meid die veilig bij mij geborgen zat, deuren
sluiten die eigenlijk altijd openstonden, een laatste keer door
die heerlijke speelkamer lopen, die kamer even mijn vijand was door
de lekkage die maar niet op te lossen leek. Veel geluk en veel verdriet. Alles
door elkaar. Maar wat fijn dat dit hoofdstuk gesloten kan worden. En als er dan
ook nog hele lieve mensen klaarstaan om je uit te zwaaien, dan houd ook ik het
weer niet droog. Wat zal ik ze missen die lieve mensen. Maar wat ben ik toe aan
een nieuw hoofdstuk!
Nu wonen we sinds ruim 8 weken
in een woning die we tijdelijk kunnen huren. Een leuke 2-onder-1-kap, 275
kilometer van ons oude huis vandaan en zo'n 17 kilometer van mijn ouderlijk
huis vandaan. Heel erg dubbel en spannend was het om alles achter ons te laten
en die grote stap te zetten. En het pakt tot nu toe super goed uit! De kinderen
mengen goed op school, Sil gaat alleen op de fiets naar school op
vrijdagmiddag, wordt door klasgenootjes regelmatig opgehaald tussen de middag
en gaat uit school ook mee met vriend(innet)jes. Ook Jutte lijkt haar draai
aardig gevonden te hebben. En ik? Ik leef weer een beetje! Ik heb het gevoel
dat ik weer een beetje kan ademhalen. Zelfs genieten. Ik heb mezelf de
afgelopen weken enorm verwend, een nieuwe auto voor mijn 40e, naar de kapper en
zelfs een nachtje weggeweest met een weduwe-vriendin. Heerlijk!
Ik fiets weer, ik lach weer
zonder me schuldig te voelen, zonder te denken wat andere mensen van me zullen
denken, ik geniet meer van de kinderen, ondanks dat ik ze ontzettend vermoeiend
vind en ze me regelmatig te veel zijn. En ik betrap me zelf er op dat ik soms
zingend en/of dansend door het huis ga.
Het commentaar van de drakies is dan ook niet van de lucht “Ma-am! Doe es
normaal!!”. Wat is dat toch fijn om te horen!
Yes! I’m alife!!!! Ik word heel langzaam weer een beetje Elles.
Eugène zei altijd dat het leven
pas echt begint op je 40 en dat alles dan goed komt. Ik hoop van harte dat hij
gelijk heeft. Zoals het nu gaat lijkt het er op dat het zo is. Nog een leuke
baan en een definitief huis, dan heb ik echt rust. Maar dit nieuwe hoofdstuk
bevalt me wel tot nu toe!