woensdag 2 april 2014

Een nieuw hoofdstuk


2 april 2014
Lang lukte het niet meer om mijn gevoelens en belevenissen "op papier te zetten". Sinds mijn lief ons 3 jaar en 4 maanden en 16 dagen geleden heeft moeten verlaten is alles veranderd. Niet alleen onze gezinssamenstelling, maar ook ikzelf, onze kinderen en het kringetje om ons heen, mijn gevoelens, mijn persoonlijkheid, mijn (zelf)vertrouwen, mijn kijk op de wereld en hoe we er voor staan . Vrienden die geen vrienden bleken te zijn, steun verwachten die niet kwam, een huis dat niet meer "past" als een warme jas, een inkomen waar aan getornd wordt, eenzaam zijn in een dichtbevolkt gebied, vanzelfsprekendheid die niet meer bestaat. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar.

Het beste en moeilijkste dat ons is overkomen is denk ik dat ons huis vrij plotseling verkocht is de maandag voor kerst. Het huis waar veel is gebeurd, waar lief en leed gedeeld is. Het huis waar we Sil hebben groot gebracht - voor hem moesten we een tuin en dus verhuizen naar dit huis, waar we er achter kwamen dat ik zwanger was van ons kleine prinsesje, waar mijn weeën zijn begonnen,  waar onze kinderen hun eerste stapjes hebben gezet. Het huis waar mijn lief zijn laatste adem heeft uitgeblazen, het huis waarin zoveel liefde woonde en zoveel pijn is doorstaan. Het huis dat mijn vijand werd toen mijn lief er niet meer was. Het huis....... Het huis is niet meer ons huis. Het verdiende ook een nieuwe start, een jong stel die hun dromen waar kunnen maken, hun liefde in het huis kunnen steken.

Het was enorm slikken. Die laatste dag in "ons huis". Het voelde zwaarder dan die laatste dag met mijn lief. Die tranen van opluchting toen hij zijn laatste adem had uitgeblazen kwamen nu niet. Het waren levenstranen, hele dikke levenstranen. Handen die over het behang streelden, het behang dat Eugène en Sil hadden uitgezocht voor de kleine meid die veilig bij mij geborgen zat, deuren sluiten die eigenlijk altijd openstonden, een laatste keer door die heerlijke speelkamer lopen, die kamer even mijn vijand was door de lekkage die maar niet op te lossen leek. Veel geluk en veel verdriet. Alles door elkaar. Maar wat fijn dat dit hoofdstuk gesloten kan worden. En als er dan ook nog hele lieve mensen klaarstaan om je uit te zwaaien, dan houd ook ik het weer niet droog. Wat zal ik ze missen die lieve mensen. Maar wat ben ik toe aan een nieuw hoofdstuk!

Nu wonen we sinds ruim 8 weken in een woning die we tijdelijk kunnen huren. Een leuke 2-onder-1-kap, 275 kilometer van ons oude huis vandaan en zo'n 17 kilometer van mijn ouderlijk huis vandaan. Heel erg dubbel en spannend was het om alles achter ons te laten en die grote stap te zetten. En het pakt tot nu toe super goed uit! De kinderen mengen goed op school, Sil gaat alleen op de fiets naar school op vrijdagmiddag, wordt door klasgenootjes regelmatig opgehaald tussen de middag en gaat uit school ook mee met vriend(innet)jes. Ook Jutte lijkt haar draai aardig gevonden te hebben. En ik? Ik leef weer een beetje! Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje kan ademhalen. Zelfs genieten. Ik heb mezelf de afgelopen weken enorm verwend, een nieuwe auto voor mijn 40e, naar de kapper en zelfs een nachtje weggeweest met een weduwe-vriendin. Heerlijk!

Ik fiets weer, ik lach weer zonder me schuldig te voelen, zonder te denken wat andere mensen van me zullen denken, ik geniet meer van de kinderen, ondanks dat ik ze ontzettend vermoeiend vind en ze me regelmatig te veel zijn. En ik betrap me zelf er op dat ik soms zingend en/of dansend  door het huis ga. Het commentaar van de drakies is dan ook niet van de lucht “Ma-am! Doe es normaal!!”. Wat is dat toch fijn om te horen!  Yes! I’m alife!!!! Ik word heel langzaam weer een beetje Elles.

Eugène zei altijd dat het leven pas echt begint op je 40 en dat alles dan goed komt. Ik hoop van harte dat hij gelijk heeft. Zoals het nu gaat lijkt het er op dat het zo is. Nog een leuke baan en een definitief huis, dan heb ik echt rust. Maar dit nieuwe hoofdstuk bevalt me wel tot nu toe!

Aan al mijn trouwe bloglezers

21 dec 2008, 23:09  uur
Ik lees iedere dag (vaak met tranen in mijn ogen en een dichte keel) de reacties op mijn blog. Het doet me echt, echt, heel goed dat er zoveel mensen met ons meeleven. Maar wat me het meest raakt is dat er zoveel mensen vinden dat we er zo goed mee omgaan en trots op ons zijn.

Het voelt namelijk niet zo voor ons, heel raar. Het is "gewoon", we moeten door. Waarschijnlijk komt het grotendeels door de kinderen, we willen dat zij er niet te veel onder lijden. Vooral Sil niet. Hij is o zo gevoelig en we moeten nog zoveel doorstaan. Behandelingen, emoties, het slechter worden van Eugène, daar kunnen we niet omheen en hij zal dat allemaal heel bewust meemaken. Dus willen we hem nu zo min mogelijk (onnodig) laten lijden.

Ik had me (tot 2 weken geleden) wel eens proberen voor te stellen hoe het zou zijn als er tegen jou of je geliefde gezegd werd dat er kanker geconstateerd is. Of dat je niet lang leven hebt, of nog erger dat je geliefde bij een ongeluk om het leven is gekomen. En dan denk je dat de hele wereld onder je voeten vandaan valt en dat je niets meer kunt. Het gekke is dat je totaal anders reageert! Het is GELUKKIG niet voor te stellen. Eigenlijk net als bij je 1e zwangerschap je niet beseft welke impact zo'n nieuw leven heeft. Je kunt er wel een voorstelling van maken, maar alles valt er bij in het niets en is totaal anders. Bij ons is het praktische denken naar boven gekomen en het realistisch willen zijn. Want onze angst is dat we naïef worden.....

Maar we willen vooral genieten van alles wat we hebben. Alles doen waar we de energie voor hebben. En huilen, veel samen huilen als Sil er niet bij is. En liever ook niet met Jutte er bij, ze voelt het toch. Praten, want we de afgelopen maanden bijna niet meer hebben gedaan. Ja, zelfs met mij.... Want je hebt praten en praten. Nu praten we ECHT met elkaar.

Hoe het ook zij, ik klamp me nu ook vast aan al het moois wat deze stomme rotziekte met zich mee brengt.
Steun, warmte, liefde, genegenheid, kracht, onverwachte contacten, tijd voor en met elkaar. We komen nader tot elkaar. Zoals voor ons trouwen. Stom, dat we daar deze ziekte voor nodig hadden.........

Maar ik vind het fijn om te horen dat er mensen zijn die me dapper en sterk noemen. Eugène doet dat zo vaak, maar hij is niet objectief. Hij is mijn grootste fan en ik de zijne. Dus ik houd me daar niet altijd aan vast. Maar nu ik dit zo lees, voel ik mezelf toch een beetje speciaal.

Ik hoop dat ik deze steun en kracht voor Eugène en de kinderen kan blijven zijn. Maar dat komt dan vooral ook door die mooie, lieve reacties van jullie.

Dankjulliewel voor het geven van die heerlijke impuls! Misschien dat ik er ooit aan ga wennen dat iemand anders dan Eugène mij zo positief en krachtig ziet, want ik vind het toch een beetje raar....

vrijdag 16 november 2012

Als iets liefs je verlaat
Blijft altijd de liefde

......en die blijft dagelijks groeien! Onmetelijk is onze liefde voor Eugène, onmetelijk de pijn en het gemis.

Twee jaar geleden alweer dat mijn liefste ons heeft moeten loslaten. En wij hem. Nog altijd is hij dichtbij ons en in ons hart.

Vandaag gaan we vieren dat we mochten leven met onze held, dat we deel waren van zijn leven, alles wat we mochten beleven met hem en wat we van hem hebben geleerd. Vandaag bedank ik hem extra dat hij voortleeft in onze kinderen, die we samen mochten krijgen. Het is leeg zo zonder jou, mijn liefste.....

dinsdag 31 januari 2012

Een nieuw jaar zonder

Het ging zo goed de laatste weken, weinig ruzies, weinig moeite, veel plezier en gezelligheid met de kinderen. Maar het lukt me even niet meer. Ik word even weer naar beneden gezogen, kan niets. Geen kracht om na te denken, om het huishouden te doen, om eten te kopen, om voor mezelf te zorgen. Maar voor de kinderen doe ik het, moet ik het wel. En toch doe ik mijn best het gezellig te houden met die twee lekkere spoken. Om het leuk te hebben met elkaar. Sil vindt me weer liever en we frosselen regelmatig. Jutte zit ook in een boze fase…. Alleen ben ik bang dat ze me kopieert, dat doet ze namelijk dagelijks bij Sil. Ik vind alles zo vermoeiend dat ik niets meer doe, zodat ik energie heb om het leuk te hebben met de kinderen. Om van en met ze te genieten. Het lukt me niet eens om de sneeuw leuk te vinden en met de kinderen lekker buiten te spelen in de sneeuw. Ik vind alles stom, lijk Oscar wel van Sesamstraat…….. 

Het voelt ook zo leeg in mijn leven. Ik mis mijn grote knuffelbeer, ik mis zijn warmte om me heen. Ik mis zijn lieve woorden in mijn oor, zijn warme arm om me heen, zijn warme billen op mijn koude voeten, zijn nuchterheid, zijn vertrouwen in mij. Ik mis mijn klankbord, mijn co-piloot in de auto, mijn steward, mijn alles. Ik haat het alles alleen te moeten doen. Ik mis het dat ik me aan die stomme mannendingen mag irriteren. Ik mis Eugène, ik mis mijn grote liefde, ik mis de lieve pappa van mijn kinderen, ik mis het allemaal!!! En toch voel ik regelmatig de aanwezigheid van Eugène.
Ik mis mijn kracht, mijn even positieve drive………

De laatste tijd erger ik me ook aan alles en iedereen. Da’s helemaal niet goed, ik weet het. Maar het gaat even niet anders. Overdag moet ik alles maar doen, voor de kinderen zorgen, lief zijn, huishouden doen, koken, alles voor anderen en net doen of het normaal is. Maar ik kan het even niet meer, terwijl ik deze fase ook niet wil. Toegeven is makkelijk, vooral nu ik weer slecht slaap. Op tijd naar bed gaan heeft geen zin, ik lig iedere nacht wakker te kijken tot een uur of 2 half 3. En dan om half 7 er weer uit om, net als gisteren en eergisteren en die dag daarvoor en daarvoor, weer voor de kinderen te zorgen. Zorgen dat het leven normaal doorgaat. Terwijl het helemaal niet normaal is hier!!
Mensen hebben altijd hun woordje wel klaar. Terwijl de meesten (gelukkig) niet eens weten hoe het is om verder te moeten zonder je grote liefde. Mijn hele toekomst ligt in puin, mijn geliefde ben ik kwijt en liefde naar me toe voel ik niet meer, mijn gezin is niet meer compleet en dat kan allemaal niet meer herstellen. Ook niet met een dikke pleister…. En het gekke is dat ik eigenlijk iedere dag nog meer van Eugène houdt, dat is wel hetzelfde gebleven. Maar men beseft niet dat het leven voor mij regelmatig niet meer hoeft. Het feit dat ik kinderen heb van Eugène vind ik heerlijk, hij leeft in ze voort en zij zijn mijn doel, ze geven mij de kracht om door te gaan. Maar tegelijkertijd slokken ze meer energie van me op dan ik heb en verwens ik ze regelmatig. Het is iedere dag weer een strijd om op te staan, om vrolijk te zijn (want mijn kinderen hebben hier ook niet om gevraagd, zo zonder pappa, en hebben het ook moeilijk vooral Sil), iedere dag weer een strijd om te overleven. Terwijl ik er ook best zo nu en dan van geniet en weer geluksmomenten voel. Wat zit ik toch vreemd in elkaar.

Maar iedere dag weer alles alleen moeten doen is veel. Er is nooit iemand die spontaan iets voor je doet, iemand die je opwacht in huis, iemand die de kinderen eens verzorgt, iemand die de kinderen geluk brengt en net zoveel van ze houdt als jij. Mensen willen me dingen opdragen en zeggen wat ik moet doen en wanneer. En dan moet het vooral gezellig zijn. Ik houd niet van opgedragen en gespeelde gezelligheid en genegenheid. Er wordt gemeten in hoeveel verdriet en gemis er is. En dat is niet te meten. Er wordt vergeten dat onze kinderen heel veel verdriet en pijn hebben, maar er ontzettend stoer mee omgaan. En ook dat verdriet moet ik meedragen, dus ik heb helemaal geen plek om ander verdriet er bij te moeten dragen. En dat wil ik ook niet meer.
Als er iets gebeurt of de kinderen doen weer eens iets, is vaak de opmerking van een omstaander: “waarom zou het jou beter vergaan dan mij?”. Nou, daar ben ik ondertussen zo vreselijk klaar mee!!! Het klinkt alsof ik het niet beter of makkelijker zou mogen hebben dan die ander. Nou, om velen van die mensen even wakker te maken: ik heb het ECHT niet beter dan jou!! En waarom zou ik het niet beter/makkelijker mogen hebben dan jij? Is het dan zo belangrijk dat een ander het niet mooier of beter heeft? Ooooh wat haat ik het als mensen die zin uitspreken. De eerstvolgende krijgt waarschijnlijk een heel relaas over zicht uitgestort waar diegene ook niet op zit te wachten. (Ben jij ook alleen? Heb je ook je kerel verzorgd en dood zien gaan? Heb je ook het gevoel dat je alleen op de wereld loopt met je ziel onder de arm en niemand dat ziet? Dat dierbaren je gewoon links laten liggen, maanden niets van zich laten horen en alles weg lachen? Dat jouw dierbaren het moeilijker hebben dan jouw kinderen en jijzelf? Dat er niemand is die zich zorgen maakt hoe je de maand door moet komen zonder werk, met kinderen en een uitkering? Heb je ook het gevoel dat jouw kinderen heel veel verdriet hebben dat ze niet kunnen uiten, dat ze al maanden moeten wachten tot er iemand eens tijd heeft om ze te helpen om in ieder geval te doen dat er iemand is die een oor voor ze heeft? Heb je ook het gevoel dat bijna niemand jou snapt, dat ze niet weten hoe het is om jonge weduwe te zijn? Wordt jou ook gevraagd of je al een andere vent hebt, omdat jouw kerel al een jaar dood is? Wordt jou ook verteld door die gescheiden man dat hij denkt dat het beter was dat zijn ex dood was, omdat dat veel makkelijker was? Wordt jij ook moe van het moeten snappen van al die mensen die jou niet snappen????) Bij voorbaat sorry!  Maar ik kan niet meer tegen die doelloze uitspraken, dingen die gewoon gezegd worden, zonder dat je er bij nadenkt wat je eigenlijk zegt. Gewoon om iemand gerust te stellen. Zeg dan gewoon dat je de situatie herkent en ook graag had dat het anders was of wat ik er aan kan doen. Dit is zo vreselijk frustrerend. Mensen die zeggen dat “we” contact houden, laten nooit meer iets van zich horen. Mensen die net doen of ze ons snappen, maar gelukkig niet want hun gezin is nog compleet. Gescheiden mensen die denken dat dit hetzelfde is: nee! Bij jullie was er een keuze van in ieder geval 1 iemand, bij jullie is die andere er ook nog, en in de meeste gevallen gaan de kinderen ook regelmatig naar die ander toe. Hoe moeilijk het ook is, je kunt de verzorging, het opgroeien, de regels, het schoolgebeuren, alles, met elkaar overleggen, met elkaar delen of zelfs samen doen. Dat gaat hier niet meer. Bij jullie is het ook een soort rouw, maar er is geen groot gat. Ik moet zorgen dat onze kinderen er goed door geloodst worden, dat ze houvast hebben, dat ze herinneringen houden aan hun geweldige vader, dat ze weten wie ze zijn en hun verdriet meedragen……..

Het eerste jaar zonder mijn alles was niet makkelijk, maar dat hebben we best goed overleefd. Al zeg ik het zelf. Ik weet nu al dat ik de laatste 2 maanden veel meer moeite heb gehad met alles dan het hele jaar ervoor. Dus dat tweede jaar zal wel zwaarder worden. Vorig jaar wist ik dat het beter was voor Eugène en dat het niet meer kon. Nu ben ik vooral boos dat mijn kinderen geen pappa hebben, dat we niet meer compleet zijn, dat ik overal alleen ben. Maar gelukkig heb ik Sil, die me steeds vertelt dat het voor pappa beter is, want een zieke pappa altijd om ons heen is ook niet leuk. Vooral niet voor pappa zelf……..

Maar toch: wat houd ik toch van mijn kinderen en van mijn complexe leven!!
De winter duurt nog even, misschien maar twee weken, misschien maar twee maanden. En dan is het voorjaar! Maar ik doe mijn best de zon enorm te laten stralen binnen twee dagen. Dit voorjaar zet ik de deuren en de ramen van ons leven open en laat er een heerlijke frisse wind door waaien. In de hoop dat het leven ons veel geluksmomenten schenkt voor ons alle 3 en dat we veel mooie verrassingen hebben. Het leven blijft mooi en de moeite waard. Laat het maar komen, we kunnen het aan!!!

Ik heb al twee mooie bloemen die langzaamaan groter worden en mooi bloeien, maar ik moet wel zorgen dat de grote lelie zelf niet gaat verwelken en het water dat ze alle drie krijgen lekker fris blijft…….

Maandag 16 januari 2012

Lieffie, er is zoveel dat ik je nog moet laten zien, dat ik je wil zeggen, dat de kinderen met je willen delen, dat we nog met je willen doen. Maar het kan niet meer. Zo afschuwelijk die lege plek. En toch heb ik het idee dat je altijd dicht bij ons bent. Denk je aan ons morgen? Of verras je me? Ik heb al een boeket gekocht in de kleuren van het trouwboeket. En natuurlijk heb jij nieuwe rozen gekregen van ons. Oh ja, we hebben ook taart en cake gemaakt. Omdat jij ook zo graag snoept. De pijn van het gemis is soms ondraaglijk en steeds sterker, maar ik zal en moet doorgaan. Alleen...... telkens weer alleen...... Wat wou ik graag dat ik de tijd terug kon draaien en die ene cel uit je lichaam halen voor het schade aan kon richten. Als dat toch eens kon. Ik zou het zo doen, echt waar!! Dan zou jij ook nog heerlijk van jouw lieve kindjes kunnen genieten. Dan dacht Jutte niet dat jij een foto bent............

15 januari 2012

Tomorrow it's been 8 years that we had one of the most happiest days of our lives. It was stormy weather, the following (almost) 7 years were stormy too. 3 Years ago we thought we had to say goodbye soon, 2 years ago we were planning a big party for our 12 1/2 anniversary and last year I had to celebrate that memorial day alone...... The both of us really had the best and happiest days of our lives together. That's why Dido – “Thank you” was one of our songs. Now I am lost without you. We are not complete anymore and neither do we feel complete. But thank you so much for everything we had together. You'll stay in our heart and soul, for ever.

zondag 21 augustus 2011

Supermamma?!

Zomer…. Dat staat gelijk aan barbecueën, ten minste dat deed het altijd wel bij ons. Want Eugène zat bijna vastgegroeid aan de BBQ. Sil loopt daarom ook al weken te zeuren dat hij wil barbecueën. Gelukkig hadden we bij opa en oma al een keer, met de hele familie, gebarbecued. Maar zo met z’n drietjes? Nee, daar zag ik wel een beetje tegenop. Alle voorbereidingen en bereidingen komen natuurlijk op mij neer. En is dat handig met die 2 bengels? Sil wil zelf graag pappa zijn, of terwijl alles doen wat pappa deed. En dan graag iedere dag wel honderd keer…… De schat.

Gisteren hebben we dan eindelijk de stoute schoenen aangetrokken. Ik had nog gedacht dat ik een goed excuus had, want de gasbarbecue van Gene ken ik niet. En ik vind die ook een beetje eng. Er zijn wel meer dingen die mijn kinderen graag zouden willen dat ik zou doen, maar ik kan me er vaak redelijk goed onderuit praten. Ik ben mamma en kan niet pappa zijn, dat wil ik ook niet…… Maar mijn “dat-gaat-niet-bestaat-niet”-zoon wist nu de oplossing. Er is nog een electrische….. en voor het geval ik niet zou weten waar pappa die had neergezet, had hij hem al even opgespoord……. Dus geen ontkomen aan.
Zaterdagochtend. Heerlijk weer, een goed begin dus. Gene zou genoten hebben van een dag als deze. Dus we doen ongeveer hetzelfde als we met z'n 4-en zouden doen. ’s Morgens op tijd naar de bakker, groenteboer, bloemist en slager. Vlees uitgezocht, lekker fruit mee, stokbroodje erbij. Ja, alles in huis voor een lekkere, doch simpele, barbecue. En ook alles al een beetje voorbereiden voor de eerste schoolweek. Oh, daar zie ik weer naar uit. En Sil heeft eigenlijk ook wel heel veel zin om naar school te gaan. Eindelijk leert hij lezen, schrijven, klokkijken en rekenen. Leergierig lekker ding.

Thuis gekomen heeft Sil al het materiaal verzameld en maakt meneer alles schoon voor me. Maar ik vind half twaalf toch wel iets te vroeg…… Jutte vermaakt zich opperbest met de watertafel en maakt er een vrolijke janboel van. Toch geeft ze even toe dat moe is. En tijdens haar slaapje maken Sil en ik de boel klaar. Als Jutte wakker wordt tegen 5 uur kunnen we direct beginnen. De lieverds werken echt mee, ondanks dat ik de laatste dagen best veel aanvaringen met hen heb gehad. Want ze luisteren niet……. Of doe ik gewoon moeilijk….. Anyway, het was even niet gezellig geweest. Maar nu wel!!
Het is best veel werk zo alleen en de kleine hulptroepen in de gaten te moeten houden. Want ik ben zo bang dat ze zich verbranden! Niets is goed genoeg voor mijn schatten en geen omgeving veilig genoeg. Overal is wel gevaar, dus ik moet leren dat ze best veel kunnen zonder in zeven sloten tegelijk te lopen. Dus hebben ze beide mogen helpen en dat ging best goed.  Ik heb tussendoor genoten van mijn mupkes. Ze verdienen dit zo!! Jutte heeft me tijdens het eten overstelpt met knuffels en kusjes. En Sil heeft me in mijn oor gefluisterd dat ik best goed ben, maar dat pappa het toch beter kon…… Ik zou eigenlijk niet anders willen. Eigenlijk een geslaagd etentje!

Vanavond moesten de kinderen op tijd naar bed, omdat morgen het nieuwe schooljaar aanbreekt. Alles is voorbereid en de kinderen zijn beide schoon het bed in gegaan. Best raar, een nieuw schooljaar beginnen zonder Eugène. Maar ik weet dat hij supertrots is op ons manneke dat morgen zijn opwachting maakt bij juf Mireille in de klas, groep 3 B….. Stoer ding! Ik was bang dat er iets te veel was gebeurd de afgelopen 2 jaar en dat Sil er niet aan toe zou zijn. Maar niets is minder waar. Hij is zo groot geworden de afgelopen weken. En hij is er volgens mij helemaal klaar voor. Alhoewel hij net wel huilend uit bed kwam. Hij mist pappa vreselijk en weet dat hij niet goed voor Jutte en mij zorgt….. Iets wat niet waar is en hij ook helemaal geen verantwoordelijkheid voor hoeft te dragen. Gelukkig heb ik hem dat even uit zijn hoofd kunnen praten en lekker met z’n tweetjes gepraat over pappa, even samen huilen. En ik heb mijn manneke even heel duidelijk gemaakt hoe stoer hij wel niet is en dat pappa ontzettend trots op hem was en altijd zal blijven!! En anders is wel…. Voor Jutte duurt het nog even. Nog 3 weken, dan mag zij heerlijk naar de Peuterspeelzaal. Ook zij is er wel aan toe. Maar kan mamma er wel mee omgaan? Help! Wat moet ik dan doen als ik geen kind aan me heb hangen en geen man heb om voor te zorgen…… Ik denk dat ik dat maar ga zien over 3 weken!